Route 66

Ons normale leef- en slaapritme is zo goed als teruggekeerd. Zes uur in de morgen en we hadden genoeg aan slaap gehad. Onze zondag ging vroeg van start. Na ontbijt, te hebben bijgetankt en wat zaken te hebben ingeslagen voor onderweg, zouden we eraan beginnen.

Alhoewel, eerst nog een ommetje tot in Oatman, een oud mijnstadje waar tot voor 100 jaar nog goud werd opgegraven. Weet je wat daar ook zo vertrouwd is in het straatbeeld? De ezels!  Die lopen er zo maar op los. In Kuurne heb je er zelfs nog niet zoveel bijeen gezien. ?

Niettegenstaande we aan elkaar beloofd hadden om dit traject van zo’n 44 km in 1 ruk af te leggen werd de handrem toch menige keren opgetrokken. Wat een landschap zeg, een rit volledig op en over het gebergte en die zelfs deel uitmaakte van de legendarische Route 66. Een ommetje meer dan de moeite waard!

Zondag is blijkbaar voor de Amerikanen ook een dag om te kuieren en uit te pakken met hun oldtimer waar zij bijzonder trots op zijn. Onderweg hun bolide ontstoffen met een aangepast vodje of de velgen opblinken met polish is geen rariteit. Één voor één  pronkstukken die  gewoon niet te tellen waren.

O ja, voor een trein zijn we wel eens aan de kant gegaan en ons aan het tellen gezet. Het was ons al opgevallen dat de transporttreinen hier bijzonder lang kunnen zijn. Om je even een gedacht te geven, 2 locomotieven trekken hier op ‘t gemak 133 wagons volgestouwd met opleggers die dubbel zo lang zijn als die bij ons. We gaven het op! Wat later reed een nog mastodonter exemplaar voorbij, 5 locomotieven trokken er een niet te tellen aantal wagons met dubbel gestapelde containers…..  We schatten ze zeker één á anderhalve kilometer lang.

Niet zoveel miles verder en we komen in een totaal ander landschap. Het dor verdroogde landschap maakt plaats voor groene grasvlaktes waar we al sporadisch koeien op kunnen spotten. De yucca’s en cactussen zijn afgedaan, voortaan malsgroene struiken en kort tegen de grond groeiende bomen. Niet verwonderlijk want we rijden nu noordelijker richting Grand Canyon.

De kers op de taart kregen we daar wel vanavond. 

De stralen van de ondergaande zon beschenen dat bijzonder imposante natuurfenomeen op een uitermate verbazingwekkende manier. Hier kan je niet anders dan een rustpauze in te lassen om het uitzicht op de kliffen, de rotsen en de eindeloze herhaling van opeengestapelde aardlagen in diverse kleuren te bewonderen. De grootsheid van de Grand Canyon laat een diepe indruk op ons na. Zo groot zelfs dat we morgen een volledige dag uittrekken om die vanuit verschillende hoeken in het oog te nemen.  Vandaag wisten wij net als vele andere kijklustigen het lichtspel van de ondergaande zon vast te leggen. Morgen daarover meer.