Woensdag 17 april Kanazawa – Kyoto 

In Kanazawa lijkt het de gewoonte dat het ‘s avonds en ‘s nachts flink regent en tegen de morgen de zon weer van de partij is. Deze morgen was niet anders. En het werd nog maar eens vroeg dag. Tegen 8.10u hadden we onze eerste busrit er al opzitten en staan we de eerste van de twee treinritten op te wachten. We verlaten de kuststreek en trekken terug de bergen in richting Kyoto. Dat is meer en meer zuidwestelijker op het eiland Honshu (één van de 14.215 die Japan vormen) waar we ons de drie weken op verplaatsen. We dachten ze al gezien te hebben de rijstvelden. Af en toe zagen we al een plateaugebied. Nu zijn we het zeker, op weg van de kust terug landinwaarts treffen we ze nu talrijker aan. Sommigen staan gedeeltelijk onder water en blijkbaar zijn er ook al waarvan de planten een aanzienlijke hoogte hebben. Eind juli, begin augustus kan de teelt beginnen.

Kyoto was trouwens ooit ook de Japanse hoofdstad en dit tot in 1869, toen heeft het de titel moeten afgeven aan Tokyo.

Nog vóór de middag checken we in, geven de bagage in bewaring en keren op onze stappen terug richting station die echt wel op wandelafstand gelegen is. Daar nemen we de bus naar een toch wel afgelegen maar door velen gekend wandelpad, het Filosofenpad of Tetsugaku no Michi in het Japans. Het wandelpad voert langs een kanaaltje met een enorme hoeveelheid kersenbomen op de oevers. Net daardoor zo gekend maar van de bloesems is nog maar weinig te bespeuren. Hier en daar nog een bloeiende boom maar geen kersenboom meer. Die bloesems zijn zo goed als niet meer te bespeuren, nu zijn het vooral jonge groene blaadjes die zich ontspruiten. Het pad aflopen in de ene richting brengt je automatisch tot bij de Ginkaku-Ji temple ook wel het Zilveren paviljoen genoemd. De tuin erom heen is een meesterwerk van tuinarchitectuur. Trouwens, de komende dagen gaan we heel wat tempels en schrijnen op ons pad tegenkomen.

In de nabije omgeving van het Zilveren paviljoen treffen we de tuin en het museum aan van Hanshimoto Kansetsu, een Japans schilder. Beide tuinen, totaal verschillend, maar beiden stralen ze diezelfde bijzondere rust uit. De rust die hier overal heerst, die de mensen en het hele land typeert.

Dan maar in volle avondspits terug de bus op. De mensen keren in grote getale van het werk of school terug naar huis hetzij te voet, met de wagen, per bus of met de trein. De straten kleuren letterlijk zwart met al die mensen in beweging.

De foto’s spreken voor zich.

We voelen ons precies al meer en meer één met de Japanners. Vanavond gaan we zij aan zij aan de band zitten en nemen we bordjes naar hartelust met lekker bereide sushi.

Morgen meer Kyoto bezienswaardigheden.😉