We verlaten het binnenland en begeven ons terug richting westkust. Om dit traject te overbruggen maken we gebruik van de Forgotten World Highway 43.
Een verlaten en rustige weg waar we nauwelijks een tegenligger tegenkomen, maar meer dan de moeite om die te berijden. De weg slingert zich tussen het glooiend landschap en hier en daar kan het gebergte niet alle stenen meer dragen en vallen er stukken van redelijk formaat zomaar op de rijweg. Oppassen geblazen!
We stellen ons de vraag waar die weg zijn naam aan te danken heeft. Het blijft gissen, misschien omdat de weg er zo verlaten bij ligt of misschien wel omdat ze de weg over zo’n 13 km onverhard gelaten hebben??? We proberen dit nog wel te weten te komen.

Toen we ons gisterenavond aan het informeren waren op google voor de komende dag kwamen we er plots bij dat als we de HWY 43 zouden afrijden plots in een nieuwe republiek zouden belanden. Blijkbaar stempelen ze zelfs het internationale paspoort af. Dat leek ons een leuke bedoening die we, als we er de kans toe kregen, zouden laten gebeuren.
Op zeker ogenblik reden we dan ook de “Republiek Whangamomona” binnen! Sedert 1989 een eigen republiek binnen Nieuw-Zeeland die 15 inwoners telt en waar jaarlijks presidentsverkiezingen gehouden worden. Let wel de president kan zowel mens als dier zijn. De allereerste was een mens, de laatste presidenten waren geit en schildpad. Jawel, dat is geen grap!
We kregen de stempel gezet op ons paspoort via de dienst Pasport Office in het enige hotel die het land rijk is. Welgeteld 4 km lang reden we door de reupbliek. Al gauw werden we er dus aan herinnerd dat de republiek daar ten einde was.
Toen we de vraag stelden hoe de weg aan zijn naam gekomen is moest de dame ons het antwoord schuldig blijven. Eén van de lokale bewoners daarentegen zei ons: eens je de weg bereden hebt zal je hem niet snel vergeten. Dat was het en daar moesten we het dan ook mee doen.

Tevreden zoals we waren met de stempel op ons paspoort rijden we de HWY verder af tot in Stratford, een stadje waar William Shakespaere centraal staat. Naast de fameuze klokkentoren met beiaard die op bepaalde vaste tijdstippen Romeo en Julia speelt bezochten we er zowat het nog enige historisch gebouw nl The Theatre. Hier bleef de tijd precies wel stilstaan. Affiches van Marilyn Monroe en Charlie Chaplin prijken er nog steeds met duimspijkers aan de muur.

De Mount Taranaki zorgde wel voor de apotheose vandaag. We hadden geluk dat we zo goed als blauwe hemel hadden en konden de slapende vulkaan van 2518 m hoogte langs de glooiende weiden zien oprijzen. Een prachtige zonsondergang zorgde ervoor dat we de berg in al zijn glorie konden bewonderen tot net voor het slapen gaan.
Benieuwd hoe we hem morgen zullen aantreffen.