Dunedin

Het watergat van Nieuw-Zeeland hebben we gehad. Naar het schijnt regent het hier vrij frequent, 1 op 2 dagen is vrij normaal wat neerkomt op ongeveer 200 regendagen per jaar. Van de regenval hebben wij niet veel gemerkt, gelukkig maar! De streek is al een 10-tal dagen geteisterd door een enorme droogte die volgens de voorspellingen de komende week nog blijft aanhouden. Bij het rijden op onverharde wegen laat iedere mobilist een enorme stofwolk achter zich opwaaien die zich vervolgens neerzet op de beplanting langs de kant van de weg. Het vele groen is nu gehuld in een witgrijs pak. Dergelijk beeld konden we gisteren ook aanschouwen op de 21km lange Wilmot Pass Road.
De weg naar Dunedin, gelegen aan de Oostkust, bracht ons terug langs een licht glooiend landschap. De graslanden zijn rijkelijk gevuld met duizenden schaapjes en hun lammetjes, koeien in het bijzijn van hun kalfjes en hier ook wel heel opmerkelijk verschillende roedels herten.
Eén enkel treinspoor op verroeste dwarsliggers loopt kilometers lang naast de rijweg zonder maar één trein erop aan te treffen. Soms vraag je je af of die wel nog in gebruik is maar de glans op de sporen bevestigt de twijfel.
De boeren hebben al heel wat grasvlakten tot tegen de grond afgereden en het malse groene gras in grote balen opgerold en ingepakt om in hun voorraad te voorzien voor de komende winter.

We bereiken Dunedin, de universiteitsstad, waar cultuur hoog in het vaandel staat. De stad is vele kerken rijk maar ook vele prachtige panden in alweer de Victoriaanse stijl.
De trots van de stad wordt toegeschreven aan het Dunedin Railway Station. Een statig stationsgebouw die volledig is opgetrokken in natuursteen. In de vertrekhal ligt een immense vloer in mozaïk en je treft er eveneens prachtig gebrandschilderd glas aan.

Op het aanpalende schiereiland Otago zijn op de kaap Taiaroa grote kolonies koningsalbatrossen te zien. Meteen hebben wij dus ook de grootst vliegende vogel kunnen bewonderen die een vleugelwijdte heeft van om en bij de 3m.
Voor de zeldzame geeloogpinguïns die wat verderop leven kwamen we net iets te laat. De verzorgers hadden net de deuren op slot gedaan toen we kwamen aangereden.

Nog een lekker hapje eten en daarna ons gezegend bedje opzoeken in Mosgiel die we voor vannacht gereserveerd hebben in een voormalig klooster.